Wie mag waar gaan

De eerste dag in Hebron begint op het dak van het huis van CPT waar ik deze dagen te gast ben.
Settlements alom, militaire uitzichtposten die hoog boven de daken uitstijgen, wegen verboden voor Palestijnen, waar slechts een enkele Israëlische auto gebruik van maakt. Voetgangers zie je er op een doordeweekse dag al helemaal niet, op de avond van sabbat lopen de Joodse bewoners naar de synagoge.

De eerste confrontatie met de Israëlische bezetting van het deel van de stad waar CPT haar uitvalsbasis heeft , is de muur die de straat waar de voordeur op uitkomt, afsluit met een hoge muur van een van de hoofdstraten van dit deel van Hebron. Voor Palestijnen verboden gebied.
De Palestijnse winkeliers hebben hun winkels lang geleden gesloten. De Palestijnse voordeuren aan deze hoofdstraat zijn afgegrendeld en de bewoners hebben hun uitgang elders gezocht, soms zelfs door scheidingsmuren door te breken.

In de soek is het een drukke bedoening met winkels voor allerhande zaken, veelkleurige en geurige kruiden. Maar aan het eind van iedere straat die de soek verlaat is er de Israëlische controlepost die het in- en uitgaande verkeer controleert.

Op deze vrijdag zijn we enige tijd bij de ingang van de moskee, waar alle bezoekers door de detectiepoortjes moeten gaan om naar de moskee te kunnen. En aan het eind van het vrijdaggebed worden de moskeegangers nauwlettend door Israëlische militairen en politie in de gaten gehouden en soms gecontroleerd. Overigens liggen de ingang van de moskee en de opgang naar de synagoge hier vlakbij elkaar, strikt gescheiden door hekwerk.

Deze middag wordt CPT gebeld door een Palestijnse moeder wier tienjarige zoon door Israëlische militairen is gearresteerd en meegenomen. De reden is onduidelijk, maar er hoeft ook eigenlijk geen reden te zijn om Palestijnse jongetjes aan te houden. Van stenengooierij is al zeker geen sprake.
Een CPT-er gaat naar de plek waar de arrestatie plaatsvond, noteert het verhaal van de moeder en de kinderen die ooggetuige waren en probeert contact te leggen met de militairen. De jongen wordt later op de middag vrijgelaten en via de Israëlische politie overhandigt aan de Palestijnse politie.

Met twee andere CPT-ers, een Palestijnse journalist en fotograaf ben ik dan op weg naar de heuvels van Hebron, waar een Palestijnse familie voor de zoveelste keer een deel van hun land willen beplanten met olijfbomen. De pater familias heeft de originele eigendomspapieren die aantonen dat het land meer dan 100 jaar in bezit van deze familie is. Maar sinds enige tijd claimen Joodse settlers dit land als hun onvervreemdbare eigendom en dulden er geen olijfbomen.
Nog geen 5 minuten nadat CPT op de betreffende plek is en er Palestijnse familieleden treft, zijn er zwaarbewapende militairen. Een bedreigende situatie ontstaat en even ziet het er naar uit dat er Palestijnen gearresteerd zullen worden. Van Palestijnse eigendomspapieren willen deze jonge militairen niet weten, het land behoort in hun ogen aan de settlers en is bovendien militair gebied. Dan komt ook de Israëlische politie, die de militairen tot bedaren ween te brengen. De militairen trekken zich terug.

Met CPT ga ik naar de plek waar eerder jonge boompjes vernield zijn, die nu vervangen worden door nieuwe. De hele tijd is iedereen op zijn hoede. Wat doen de settlers die van grote afstand toekijken? En duiken de militairen niet opnieuw op? Ook zij doen hun ‘oefenrondjes’ langs de omringende hellingen maar komen niet naar beneden.

Een uur later klimmen we de helling weer op naar de auto die ons terugbrengt naar de stad. De militairen komen hard voorbij gerend, nog steeds zwaar bewapend, om in hun auto te springen en weg te rijden.