Eerste terugblik

Ik ben weer terug in Nederland. De beelden uit Jeruzalem, Hebron, Bethlehem, de vluchtelingenkampen bij Ramallah en Nablus kleven aan mijn netvlies en laten zich nog niet bedwingen door de alledaagse Nederlandse werkelijkheid van sint en kerst, storm en hoogwater, of het overlijden van Mandela.
Dit laatste bericht brengt me tot de verzuchting: zo iemand zou in het conflict tussen Israël en de Palestijnse Gebieden zo broodnodig zijn! Wie staat er op en weet met wijsheid de sleutel tot een oplossing te vinden.

De situaties die ik gezien heb en waarvan ik verslag deed, lijken zo uitzichtloos, de Palestijnen lijken zo moedeloos en apathisch hun lot te ondergaan. Ze stellen zich kennelijk niet de vraag of dit het lot is, dat ze slechts te accepteren hebben. Slachtofferschap lijkt te zijn wat hen past.

De settlers en Israëlische soldaten (m/v) lijken zo overtuigd van hun gelijk, en wenden alle mogelijke en onmogelijke middelen aan om dat gelijk in realiteit om te zetten.

Maar is dat ook zo?
Hebben de Palestijnen geen andere uitweg dan de dagelijkse vernederingen bij de controleposten lijdzaam te ondergaan? Of stenen te gooien en daarvoor hardhandig te worden afgestraft door de militairen? Het slachtofferschap lijkt hen – in ieder geval binnen de eigen groep – ook voordeel op te leveren. Hebben ze mogelijkheden om de vernederingen niet langer te accepteren en op geweldloze manier verzet te plegen?

Heeft de boer, wiens jonge olijfbomen voor de zoveelste keer worden vernield door settlers, geen andere mogelijkheid dan voor de zoveelste keer nieuwe olijfboompjes te planten, die – voorspelbaar - ook weer zullen worden vernield. Tot een oogst van zijn gaard zal het niet meer komen. Hoe lang zal en kan hij doorgaan met nieuwe aanplant?

Hebben Claire en Johnny in Bethlehem geen mogelijkheden om hun huis te verlaten en elders een bestaan op te bouwen? Tien jaar wonen in een huis tussen hoge muren eist zijn tol, van hen en van hun jonge kinderen. Hoe gezond is dit? Claire houdt het vol door veel te bidden en de bijbel te lezen. Met de moed der wanhoop?

Hebben de Palestijnen in het vluchtelingenkamp Balata bij Nablus geen andere mogelijkheden? Het kamp zit tjokvol wapens volgens ingewijden. Een volgende geweldsuitbarsting is voorspelbaar. Hoe is ander – geweldloos - verzet te organiseren en te mobiliseren?

Hebben de settlers, de Israëlische militairen (m/v)én de politiek geen andere – vreedzame - uitweg dan de Palestijnen te verdrijven, hen naar het leven te staan en een menselijk bestaan onmogelijk te maken?

Welke rol spelen de diverse vredesorganisaties die hun observaties doen en rapporteren wat ze waarnemen? Welke directe invloed kunnen ze uitoefenen op de alledaagse werkelijkheid van Palestijnen? Welke mogelijkheden en middelen hebben ze om de Palestijnen andere wijzen van verzet te bieden dan gewapend verzet? Een uitdaging!

Wat zou er gebeuren als Israël geen financiële steun uit (Joods) Amerika meer krijgt om een grote legermacht op de been te houden, wapentuig aan te schaffen en de economie draaiende te houden?
Wat zou er gebeuren als Europa en afzonderlijke Europese landen steviger kritiek richting Israël zouden leveren en passende sancties om Israël te dwingen de internationale afspraken ten aanzien van Palestina na te komen en aan een oplossing van dit conflict te werken.

Veel Palestijnen geloven niet meer in een tweestaten oplossing en vinden de Oslo akkoorden een farce, ze worden steeds opnieuw geschonden door de Israëli. Vrede komt er pas als gerechtigheid geschiedt. Voor die gerechtigheid is nog veel werk te verrichten!